Foto: Fotostudio Wierd
Flevopost vrijdag 23 januari 2015
Lelystad – Het warme Texaanse klimaat verlaten voor het polderlandschap van Lelystad. De Amerikaanse Victoria Armas (17) doet het graag voor het jaarlijkse uitwisselingsprogramma van de Rotary Club Lelystad.
Hoewel ze naar eigen zeggen de regen en grijze lucht niet gaat missen als ze in juli terug gaat naar Houston. ‘Het is hier zo anders dan thuis’ vertelt de Amerikaanse. ‘Lelystad is klein, rustig en erg groen. Houston is groot, overal zijn huizen en er loopt een grote snelweg over de stad heen. Andere uitwisselingsstudenten vonden het ook apart dat ik nu onder zeeniveau woon, maar dat maakt mij niks uit. Het spookt niet continue door mijn hoofd.’
Ieder jaar komen er zo’n 35 tot 40 jongeren net als Armas vanuit de Rotary Club, een internationale serviceorganisatie, op uitwisseling naar Nederland. Er gaan ook net zoveel Nederlanders naar het buitenland, zo is er op dit moment een Lelystadse in Amerika.
Sinds 17 november is de Texaanse in Lelystad, waar ze door drie verschillende gastgezinnen wordt opgevangen. Ze verblijft hier bijna een jaar en leert via de uitwisseling de cultuur en taal zo beter kennen.
Wennen is voor de Amerikaanse niet erg, qua cultuur lijkt Nederland erg op haar thuisland, maar sommige gebruiken komen haar vreemd voor. ‘De feestdagen vieren Nederlanders heel anders. Zo vertelden mijn gastouders me dat kinderen hier niet geloven in Santa Claus, maar in Sinterklaas. Echt raar, maar wel leuk. Zelf was ik verkleed als Zwarte Piet bij een meeting van de Rotary. Helemaal in kostuum en zwart geverfd. Eerst voelde het nogal gênant, maar daar ben ik overheen gekomen.’
Ondanks de kleine verschillen in culturen, begint Armas al aardig ingeburgerd te raken. Zo volgt ze lessen in 4 vwo op de Scholengemeenschap Lelystad, krijgt ze zes keer per week Nederlandse les, hockeyt en paardrijdt ze en ontbijt ze graag met een grote portie hagelslag. Dat laatste zal ze ook zeker gaan missen als ze teruggaat naar Houston, maar dat is niet het enige.
‘Wat ik het meeste zal missen aan Nederland zijn de gastgezinnen én het dagelijkse fietsen, ook al ben ik de eerste dag naar school van mijn fiets gevallen.’