Hier komen een paar werelden bij elkaar, techniek van vroeger en nu, een heipaal als symbool voor de vooruitgang, maar misschien nog wel meer als stevig fundament.
Dit is mijn eerste column, weblog of wat het dan ook is voor “onze” site. Ik probeer regelmatig een paar werelden te combineren, de wereld van onze club en onze activiteiten en de wereld van een wethouder die probeert samen met zijn collega’s te bouwen aan de stad. Dat is op zich ingewikkeld, want we hebben afgesproken dat we niet aan politiek doen… Wie daar toch iets meer van wil weten kan altijd een kijkje nemen op mijn wekelijkse weblog. Soms kom je dan misschien teksten tegen die vaag bekend aandoen, want ik ben wel een beetje voor hergebruik.
Ik werd deze keer tijdens de bijeenkomst opnieuw gegrepen door het verhaal van Franc, mede namens Salvatore, die ons meenam naar ons project “techniek”. Niet alleen omdat ik beleidsmatig weet hoe belangrijk het is dat we jongeren motiveren om voor techniek te kiezen, maar ook omdat het refereert aan één van de redenen dat ik naar Lelystad kwam. Ik was destijds, nog vanuit Nijmegen, landelijk actief als projectleider om te komen tot Centra voor Jeugd en Techniek. En het eerste centrum zou komen te staan in…..Lelystad. Ik kwam als projectleider over om dat eerste centrum op te zetten (wat een halve baan was) en kwam voor de andere helft in dienst van de Stichting IVIO, bij Andries. Al toen maakte ik kennis met de kracht van Rotary, want Jeugd en techniek werd omarmd, Andries faciliteerde, Martin was voorzitter van het eerste uur en tal van Rotary contacten werden ingezet.
En het lukte ! Ik kan mij nog alle discussies herinneren over de vraag hoe we meisjes aan de techniek zouden kunnen krijgen (Technika-10 heette dat), hoe we jongens en meisjes kennis zouden kunnen laten maken met de techniek middels de – voor de liefhebber – LEDO (leren door doen) van van Gelder en nog veel meer. Van een eerste computerspel “de snoepfabriek” tot mappen vol activiteitenbladen en instructies. Maar wat de meeste indruk maakte waren de jongetjes (en een paar meisjes helaas) die met een vuurrood hoofd boven de soldeerbout, de zetbank, de draaibank, de puntlasser of (toen nog) in de Donkere Kamer zaten.
Inmiddels zijn we weer een beetje terug bij af. Die activiteiten zijn voor een deel door gebrek aan financiering allemaal ter ziele en ook uit het onderwijs is – in ieder geval bij de brede school – voor zover ik weet een deel van de experimenteerruimte verdwenen. Net nu iedereen echt schijnt te beseffen dat het keihard nodig is om meer jongeren ter interesseren om te kiezen voor techniek. Misschien waren we te vroeg of zijn het golfbewegingen. Want kiezen voor techniek bereik je niet door campagnes maar door activiteiten. Onze wedstrijd is daar een prima voorbeeld van. Doet me ook weer denken aan iets dat wij vroeger (ik wordt oud) egg-races noemden, een onbetwiste Britse uitvinding om creatief denken en technisch vernuft met hele eenvoudige middelen te stimuleren. We gaan er dus voor. In de wetenschap dat onze club daarmee een goede traditie voortzet.
En die foto dan. Zo’n oude heistelling is een mooi voorbeeld. Het legt letterlijk een fundament, net zoals onze wedstrijd dat ook kan doen voor de keuze voor techniek. Nou geef ik toe dat ik het oorspronkelijk over woningbouw zou willen hebben….maar dat doen we dan wel weer de volgende keer.